Ο Χένρυ Κίσσινγκερ είναι το πρόσωπο πίσω από μια ολόκληρη γενιά διπλωματών του Σταίητ Ντηπάρτμεντ οι οποίοι έχουν γαλουχηθεί με τις αρχές του για την αμερικανική διπλωματία και πολιτική που πρέπει να επιβληθεί παντού.
Υψηλά στελέχη της αμερικανικής πολιτικής σκηνής -τα οποία έγιναν γνωστά στη χώρα μας- συνετέλεσαν εν πολλοίς στις ανακατατάξεις που έχουν σημειωθεί στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, όπως λ.χ. η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και η δημιουργία του υποτιθέμενου ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου. Γνωστότερος απ’ όλους είναι ο συγχωρεμένος (από τον Δεκέμβριο του 2010) Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο οποίος είχε εμπλακεί ενεργά με το Γιουγκοσλαβικό (και ήταν οπατέρας της συμφωνίας στο Ντέιτον το 1995), το Κυπριακό και όλες τις δύσκολες αποστολές του Σταίητ Ντηπάρτμεντ.
Ο κ. Κίσσινγκερ αποτελεί τον μέντορα και της σημερινής υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ κ.Χίλαρυ Κλίντον σχετικώς με την αντίληψη που πρέπει να έχει η Ουάσινγκτον περί τη διπλωματία. «Είναι η τέχνη της πειθούς, της συνηγορίας και του επιχειρήματος στην παγκόσμια αρένα για την αντιμετώπιση κοινών ανησυχιών και την εξυπηρέτηση κοινών στόχων…», έχει απαντήσει η κ. Κλίντον στην ερώτηση τι είναι διπλωματία.
Η Τέχνη της «Πειθούς»
Η τέχνη της… «πειθούς» που δίδαξε ο γερμανοεβραϊκής καταγωγής κ. Κίσσινγκερ μπορεί να αρχίζει με ένα τηλεφώνημα στον αόρατο δικτάτορα κ. Δημήτρη Ιωαννίδη ώστε να αφήσει λυτή τη λαιμαριά ενός αδίστακτου για μάταιη δόξα, όπως ο Νικόλαος Σαμψών, για να ανατρέψει τον Μακάριο. Η «πειθώς» μπορεί να επικεντρώνεται με ένα τηλεφώνημα του Κίσσινγκερ στον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή στις 22 Ιουλίου 1974 να μη εμπλοκή της Ελλάδος ώστε να μη γενικευθεί η ένταση στην Κύπρο. Όπως και να γίνει αφήνει πίσω της αίμα, ορφανά, πρόσφυγες, πονεμένους.
Η Κύπρος δεν ήταν η αρχή. Ήταν η επιβεβαίωση όσων θα προκαλούσε το σχέδιο του Κίσσινγκερ να «πείσει» την Ευρώπη για την αναγκαιότητα της Pax Americana. Ο βιασμός του κυπριακού Ελληνισμού από τους βασιβουζούκους του «Αττίλα», στα ίδια μέτρα και σταθμά των διώξεων που υπέστησαν οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη (1955 και 1964) και στην Αίγυπτο (εθνικοποιήσεις Νάσερ από το 1957), μαρτυρά και κάτι ακόμα.
Ο μυστικοπαθής πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ και ο άνθρωπος για τις «βρώμικες δουλειές» του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον έδειξε τις πραγματικές προθέσεις μιας γραφειοκρατικής κάστας στην Ουάσινγκτον που δεν θέλουν επ’ ουδενί λόγο να υπάρχει η Ελλάδα ή ο Ελληνισμός ή ο,τιδήποτε ελληνικό.
Αυτή η χώρα στο επίκεντρο της ευρασίας αποτέλεσε το μήλον της έριδος από τις αρχές του 20ου αιώνα σε κάθε είδους υπηρέτη των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Ιστορικά παραδείγματα
Η ιστορία διδάσκει πώς από την ομοψυχία στους Βαλκανικούς Πολέμους η Ελλάδα οδηγήθηκε στο Διχασμό και την εμπλοκή στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με «εκστρατευτικά σώματα» που έφθασαν στην Ουκρανία και δεν γύρισαν ποτέ. Στόχος της Αντάντ, τότε, ήταν τα πετρέλαια στη Μοσούλη(σ.σ. τυχαίο;) αλλά και ο έλεγχος της ασταθούς (εν μέρει) μπολσεβικικής Ρωσίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: από τα ύψη της Μικρασιατικής Εκστρατείας και την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών στην Καταστροφή του ’22, στον πόνο και στην προσφυγιά.
Το ίδιο συνέβη και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το στεντόρειο «Όχι» στους κατακτητικούς βρυχηθμούς των φασιστών του Ντούτσε και την εποποιΐα του 1940 – 1941 με την οποίααπελευθερώθηκε για δεύτερη φορά μετά το 1914 η Βόρειος Ήπειρος, μετά την αποχώρηση των Κατακτητών οι εκφραστές της Νέας Εποχής θέλησαν να τη διχάσουν με τον Εμφύλιο και το αίμα έως ότου πέρασε το 1951 στη σφαίρα επιρροής των Αμερικανών.
Έχει περάσει σαν αφήγηση μια συζήτηση του ιστορικού εκδότη της «Αθηναϊκής» Γιάννη Παπαγεωργίου με τον πρέσβυ των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζον Πιουριφόι για τους Έλληνες, λίγο καιρό μετά την τραγική εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, το 1952. «Ξέρεις γιατί οι Πόντιοι έχουν σαν έμβλημά τους τον αετό; Συμβολίζει τον ατίθασο και υπερήφανο χαρακτήρα των Ελλήνων. Τη μια μπορεί να απογειωθεί σε δυσθεώρητα ύψη και σε μια στιγμή να πέσει τόσο χαμηλά που θα κινδυνεύσει ακόμα και η ύπαρξή του» είχε πει ο Παπαγεωργίου και το παιδί – θαύμα της αμερικανικής διπλωματίας στη μετά Τρούμαν εποχή είχε μείνει με ανοικτό το στόμα.
Κάπως έτσι πρέπει να ένοιωθε κι ο κ. Χένρυ Κίσσινγκερ όταν μάθαινε τι συνέβαινε σ’ αυτή τη χώρα των ατίθασων που έστελναν μεραρχίες στην Κύπρο, έδειχναν ανάπτυξη και προκοπή. Πού στηρίζονταν; Σε πατροπαράδοτες αρχές και αξίες που συνδέονταν με την οικογένεια, τη γλώσσα, τη θρησκεία και εν γένει με τον πολιτισμό.
«Αχίλλειος πτέρνα» οι ενδοτικοί
Αχίλλειος πτέρνα του Ελληνισμού αποτελεί από τα αρχαία χρόνια η πολιτική ηγεσία. Εκεί στόχευσε ο αποκαλούμενος «πατριάρχης» της αμερικανικής διπλωματίας, κάτι το οποίο μπορεί να καταλάβει κανείς από τα αρχεία των προφορικών συνεντεύξεων (Oral Histories Collection) του Σταίητ Ντηπάρτμεντ με όσα λένε διπλωμάτες που υπηρέτησαν στην Αθήνα, στη Λευκωσία και στην Άγκυρα στο κρίσιμο διάστημα από το 1963 έως το 1976.
Ειδικά τα αρχεία που αναφέρονται στην επίσκεψη του κ. Στυλιανού Παττακού στις ΗΠΑ τον Μάρτιο του 1969 έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στις επαφές με τον τότε Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξονκαι τον τότε υπουργό Εξωτερικών κ. Χένρυ Κίσσινγκερ κι ενώ ο κόσμος καιγόταν, ο εκπρόσωπος των Αθηνών ανέλυε τους μύθους του Αισώπου!
Δεύτερο σημείο αδυναμίας ήταν η Κύπρος, όπου ο Ελληνισμός δοκιμάστηκε περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή. Οι τεράστιες ευθύνες του τότε πρέσβυ των ΗΠΑ στην Αθήνα Χένρυ Τάσκα, ίσως με την υπόδειξη του Κίσσινγκερ, οδήγησαν στη σημερινή Κατοχή αλλά και σε ένα δόγμα που προσβάλλει διαχρονικά τον Ελληνισμό.
Ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης
Κατά μία εκδοχή, λίγο καιρό μετά ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης ανέφερε στην ελληνική εκπομπή του βαυαρικού ραδιοφώνου ότι ο Κίσσινγκερ εκμυστηρεύτηκε στα μέλη του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Νέας Υόρκης ένα σκοτεινό σχέδιο της κυβέρνησης Νίξον, το οποίο πιθανώς ακολουθείται ως σήμερα.
«Ο ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ»,φέρεται να έχει δηλώσει ο Κίσσινγκερ. Κάτι τέτοιο θα είχε φανταστεί ο Μενέλαος Λουντέμης όταν έγραψε τους «Αρχιτέκτονες του Τρόμου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου