Το 1979 ο γνωστός πρωτοπρεσβύτερος και πανεπιστημιακός καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός προσέφερε στην ιστορική έρευνα από τις εκδόσεις του «Ορθοδόξου Τύπου» κριτική παρουσίαση του βιβλίου του προτεστάντη Ελβετού Θεολόγου August Bernard Hastel «Πως έγινε ο Πάπας Αλάθητος», (ένα βιβλίο - βόμβα στα σπλάχνα του Παπισμού).
Εμείς από αυτό κάνουμε μία συντομότατη επιτομή κειμένων, που φρονούμε ότι μας δίνουν στοιχεία για να αντιληφθούμε όλο το σκοτεινό κύκλωμα του σιδηρού παραπετάσματος που λέγεται πνευματική και κοσμική εξουσία του Βατικανού.
Το ιστορικό
Κατά την πρώτη χιλιετία κανείς Πάπας δεν μίλησε ποτέ για το αλάθητό του. Από την εποχή όμως του Πάπα Γρηγορίου Ζ΄ (1073-1075) οι κανονολόγοι πρόβαλαν πρώτοι το ερώτημα : Ποιος έχει την ανώτατη αυθεντία στην διδασκαλία της Εκκλησίας;
Πρώτος απάντησε στο ερώτημα αυτό ο Φραγκισκανός Πέτρος Ολίβι (1284/9-1298), ο οποίος και αναγνώρισε τα αλάθητο στους Πάπες. Στην διένεξη των Φραγκισκανών με τον Πάπα για το ζήτημα της περιουσίας τους θέλησε ο Ολίβι να κερδίσει με την διδασκαλία για το Παπικό αλάθητο την Παπική εύνοια ! Ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ (1363-1344) όμως χαρακτήρισε την διδασκαλία για το παπικό αλάθητο «έργο του Σατανά».
Πρώτος ο Γάλλος Θεολόγος Γκέρσων (1363-1429) μίλησε για το αλάθητο της Συνόδου. Ο Καρδινάλιος Νικόλαος Κουζάνος (1401-1464) είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «αλάθητος».
Το 1517 εμφανίστηκε ο Προτεσταντισμός, ο οποίος επέφερε ισχυρότατο κλονισμό στο οικοδόμημα του Παπισμού. Στον αγώνα τους οι Πάπες εναντίον του Προτεσταντισμού θυμήθηκαν την διδασκαλία περί αλαθήτου. Στην Σύνοδο του Τριδέντου (1545-1563) δεν έγινε δεκτή από όλους η ανακήρυξη του Παπικού Πρωτείου, υποστηρίχθηκε όμως από Ιταλούς επισκόπους και Ιησουΐτες η ιδέα του Παπικού αλαθήτου.
Η αλλαγή που επέφερε στην Ευρώπη η Γαλλική Επανάσταση απείλησε φοβερά το κύρος του Παπισμού. Εν τούτοις γρήγορα ο Πάπας Ζ΄ μπόρεσε να ξεπεράσει τον κίνδυνο, συνάπτοντας Παπικό Κονκορδάτο (πολιτική συμφωνία) με τον Ναπολέοντα (1801).
Οι κληρικοί των μακράν της Ρώμης ευρισκομένων Παπικών προτιμούσαν την εξάρτηση από την Αγία Έδρα προκειμένου να αποφεύγουν τις αυθαιρεσίες των Επισκόπων τους.
Εξ άλλου το κύμα του άκρατου φιλελευθερισμού οδήγησε τους περισσότερο συντηρητικούς να αγκιστρωθούν στην αυθεντία του Πάπα .
Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΣΤ΄ σε ένα βιβλίο του με τον τίτλο «Ο θρίαμβος της Αγίας Έδρας» διεκήρυττε ότι ο Πάπας ως πραγματικός μονάρχης πρέπει να είναι και αλάθητος.
Δογματοποίηση του Αλαθήτου.
Ο Πάπας Πίος Θ΄ (1846-1878), είναι αυτός που κατοχύρωσε συνοδικά το αλάθητο των Παπών. Επί της εποχής του ενισχύθηκε ιδιαίτερα ο Παπικός συγκεντρωτισμός. Απαγορεύθηκαν οι εθνικές επισκοπικές σύνοδοι. Οι επίσκοποι είχαν την υποχρέωση να επισκέπτονται συχνά την Ρώμη, για να συνειδητοποιούν την εξάρτησή τους από αυτήν. Οι Νούντσιοι διεκπεραίωναν τις νέες αυτές παπικές αποφάσεις. Εγχειρίδια θεολογικά με έμφαση στο επισκοπικό αξίωμα δέχονται αναθεώρηση. Στις Κατηχήσεις άρχισε συστηματικά πλέον να γίνεται λόγος για το παπικό αλάθητο. Οι Ιησουΐτες μοναχοί εργάζονταν συστηματικά γι’αυτό.
Ο Πάπας Πίος Θ΄ προχώρησε και σε ένα συγκεκριμένο πείραμα. Το 1854 ανεκήρυξε σαν δόγμα την «άσπιλο σύλληψη της Παναγίας». (Η Θεοτόκος δηλαδή ήταν αμέτοχος του Προπατορικού αμαρτήματος). Προεβλήθησαν αντιρρήσεις, κυρίως από την Γερμανία, αλλά ο Πάπας απαγόρευσε τις συζητήσεις (π.χ. ο μεγάλος δυτικός Θεολόγος Ιγνάτιος φόν Ντέλιγκερ αναγκάστηκε να σιωπήσει). Έτσι ο Πάπας με την καινοτομία του νέου απαράδεκτου δόγματος έκανε επίδειξη του αλαθήτου του και την «πρόβα τζενεράλε» για την θεσμοποίησή του.
Ήδη άρχισε μια Παπολατρεία ενισχυόμενη από το Τάγμα των Ιησουϊτών, οι οποίοι υπόσχονταν πλήρη υποταγή στον Πάπα.
Οι τιμητικοί τίτλοι του Πάπα Πίου ήταν : Βασιλεύς, Πάπας-Βασιλεύς, Ηγεμών, Καίσαρ, Λαμπρότατος πρίγκηψ, Ύψιστος Κύριος του κόσμου, κλπ. Όλοι τον τιμούσαν σαν «αντιπρόσωπο του Θεού επί της γης». Κάποιος τον ονόμασε Αντί-Θεό της ανθρωπότητος. Ο τιμώμενος ως άγιος από τον παπισμό Ντον Μπόσκο χαρακτήριζε τον Πάπα «Θεό επί γης», συμπληρώνοντας τα ακόλουθα βλάσφημα : ο Χριστός ύψωσε τον Πάπα υπεράνω των Προφητών, του Προδρόμου, των Αγγέλων. Ο Ιησούς ανέβασε τον Πάπα στο ύψος του Θεού. (Με λίγα λόγια εάν ο Πάπας είναι υπερυψωμένος υπεράνω των Αγίων της Εκκλησίας μας τότε έχει γίνει Άγιος ακόμη και από την παρούσα ζωή και δεν επιδέχεται πτώση αγιοσύνης. Επομένως καταργείται και το «ούκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού» το οποίο ελέγχθει για τον Τίμιο Πρόδρομο εκ στόματος Ιησού.)*
Η βιογραφία του Πάπα Πίου του Θ΄
Στο τρίτο κεφ. Του βιβλίου του, (σελ.73-95) ο Hasler παραθέτει την βιογραφία του Πάπα Πίου του Θ΄. Ο Πάπας Πίος, κατά κόσμο Τζιοβάνι Μαρία Φερέττι, γεννήθηκε το 1792 σε μια μικρή πόλη κοντά στην Αγκώνα .Έπασχε από κρίσεις επιληψίας. Το 1816 εισήλθε στον κλήρο. Το 1819 χειροτονήθηκε ιερέας, έπειτα από σύντομες θεολογικές σπουδές. Η χειροτονία του, λόγω των επιληπτικών κρίσεων, έγινε με τον όρο να μην ποτέ μόνος, αλλά πάντα μαζί με κάποιον άλλον ιερέα ή διάκονο. Οι δυο θείοι του (ο ένας επίσκοπος, ο άλλος “κανονικός” του Αγίου Πέτρου) τον βοήθησαν ώστε να κάνει σπουδαία εκκλησιαστική καριέρα. Το 1827 έγινε επίσκοπος του Σπολέτο, το 1840 καρδινάλιος. Σχετικά νέος έγινε το 1846 Πάπας.
Πολλοί, μεταξύ των οποίων οι σημαντικότεροι επίσκοποι της εποχής, βλέπουν στο πρόσωπο του Πίου την μεγαλύτερη συμφορά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ιδιαίτερα για τον ρόλο του στην πρώτη Βατικανή Σύνοδο. Εκτός όμως από την επιληψία και άλλα αίτια έβλαψαν ανεπανόρθωτα την προσωπικότητά του. Η «Θρησκευτικότητα» του Πάπα παρουσίαζε νοσηρά συμπτώματα. Πίστευε στις διηγήσεις για οράματα και προφητείες. …Πίστευε ότι του ανέθεσε ο Θεός την αποστολή να δογματοποιήσει το αλάθητο των Παπών. Διεκήρυττε μάλιστα, ότι η Παναγία σε όραμα τον ενίσχυσε στην απόφασή του για το αλάθητο. Ο Μπόσκο και άλλοι οραματιστές έπαιξαν σχετικό ρόλο στους κύκλους του πάπα. Ιδιαίτερα γίνεται λόγος για τον δεσποτισμό του, την ισχυρογνωμοσύνη, την τυραννία του. Τους αντιτιθεμένους στο αλάθητο, τους θεωρούσε προσωπικούς εχθρούς του. Πολλοί ομολογούσαν ότι είχε εκρηκτικούς θυμούς, με αποτέλεσμα πολλού οφφικιάλιοί του να πάθουν καρδιακή προσβολή, με συνέπεια ακόμη και τον θάνατο.
Όλα δημιουργούσαν μια αρρωστημένη προσωπικότητα μα τυφλό εγωισμό. Το 1866 είχε ήδη χρησιμοποιήσει τα λόγια του Χριστού για τον εαυτό του: Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η Ζωή. Αυτοπροβαλλόταν επίσης σαν θαυματουργός. Οι εφημερίδες έγραφαν για περιπτώσεις που ο πάπας διέταξε σε παραλύτους να περπατήσουν, χωρίς φυσικά να φέρει αποτέλεσμα .
Οι εργασίες της συνόδου
Το 1870, όταν άρχισαν οι εργασίες της πρώτης Βατικανής Συνόδου, ο Πάπας ήταν 78 ετών και οι διανοητικές του ικανότητες περιορισμένες.
Στην Σύνοδο ουσιαστικά δεν υπήρχε στοιχειώδης ελευθερία λόγου. Επιτρεπόταν να παίρνουν λόγο μόνο τα μέλη ειδικών επιτροπών, στις οποίες είχε τοποθετήσει δικά του πρόσωπα . Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σύγκρουση του Πάπα με τον καρδινάλιο Γκουίντι. Στις 18-6-1870 επικρατούσε στη Σύνοδο μεγάλη ένταση. Ο Γκουίντι ήταν ο μόνος που συνέχιζε να αντιτίθεται στο νέο δόγμα, υποστηρίζοντας ότι ο Πάπας εξαρτάται από την Εκκλησία, και τότε μόνο είναι αλάθητος, όταν εκφράζει την εκκλησιαστική παράδοση. … Ο Πάπας ελέγχοντάς τον δριμύτατα …. Ξεστόμισε την περίφημη φράση «La traditio sono io – η παράδοση είμαι εγώ» Υπάρχουν βάσιμες πληροφορίες –παρατηρεί ο συγγραφέας- ότι ο Γκουίντι ήταν νόθος υιός του Πάπα Πίου Θ΄. Άλλωστε συχνά γίνεται λόγος στις πηγές για παιδιά του Πάπα .
Όχι μόνο η αντιδρώσα μειοψηφία, αλλά και η πλειοψηφία ενεργούσε υπό πίεση, διότι το μεγαλύτερο μέρος των επισκόπων εξαρτιόταν οικονομικά από το Βατικανό, και έτσι δεν μπορούσαν να προβάλουν αντίρρηση στον Πάπα . Επάλαιαν μεταξύ συνειδήσεως και επιβιώσεως.
Ο επίσκοπος Βίλχεμ φόν Κέττελερ χαρακτήρισε το όλο ζήτημα έγκλημα κατά της Εκκλησίας και της ανθρωπότητος!!! Οι αντιδρώντες μιλούσαν για κωμωδία που κατέληγε σε τραγωδία.
Το βασικό ερώτημα ήταν: είναι ο Πάπας σαν πρόσωπο ή μαζί με το Επισκοπάτο αλάθητος; Η μειοψηφία θεωρούσε απολύτως αναγκαία την συμφωνία του επισκοπάτου γι’αυτό. Η πλειοψηφία σχετικώς αναγκαία . Κατά υποστηρικτές του Πάπα όταν ομιλεί ο Πάπας από καθέδρας για ζητήματα πίστεως και ήθους, είναι αφ’εαυτού αλάθητος, ανεξάρτητα από την συγκατάθεση των επισκόπων και της Εκκλησίας!
Το αλάθητο του Πάπα προσέκρουε στην ιστορική πραγματικότητα, την οποία και τόνιζαν οι μειοψηφούντες. Π.χ. στην έριδα για το βάπτισμα μεταξύ Πάπα Στεφάνου (254-257) και Κυπριανού Καρχηδόνος (+258) υπερίσχυσε η (ορθόδοξη) άποψη του Κυπριανού ότι το βάπτισμα των αιρετικών δεν είναι ισχυρό. Εξ άλλου ο Πάπας Ονώριος (625-638) καταδικάστηκε ως αιρετικός (μονοθελητής). Ο Πάπας Λιβέριος (352-366) και ο Βιγίλιος (537-555) αναφέρονται στην ιστορία ως αιρετικοί.
Στο έβδομο κεφάλαιο ο συγγραφέας αναφέρεται στον τρόπο επιβολής του νέου δόγματος. Όσο πλησίαζε η ημέρα της ψηφίσεως του νέου δόγματος, τόσο πλήθαιναν οι διαρροές των συνοδικών. Άλλοι «αρρώστησαν» απότομα , άλλοι αναχώρησαν εσπευσμένα. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας έδωσε (13-3-1870) 88 αρνητικές ψήφους και 62 που ψήφισαν «ναι», αλλά με επιφυλάξεις. «Ναι» έδωσαν μόνο 451 επίσκοποι, δηλ. ούτε οι μισοί από 1084 που είχαν δικαίωμα μετοχής στη σύνοδο και λιγότερο από τα δύο τρίτα των παρόντων κατά την έναρξη της συνόδου (700). Στην τελευταία συνεδρία ο αριθμός των θετικών ψήφων έφτασε τις 535. Ήδη όμως είχαν αναχωρήσει 55 επίσκοποι της αρνητικής μειοψηφίας που από σεβασμό προς τον Άγιο Πατέρα δεν κάθισαν να ψηφίσουν στην τελευταία συνεδρία. Κατά την ψήφιση του νέου δόγματος ξέσπασε σφοδρή καταιγίδα πάνω από τον Άγιο Πέτρο. Για άλλους ήταν δείγμα οργής, για άλλους όμως θείας ευνοίας!
Η στήριξη του δόγματος
Τον Οκτώβριο του 1870 ο Πάπας ίδρυσε στα πλαίσια της Ιεράς Εξετάσεως μια ειδική επιτροπή για όλες της υποθέσεις της Βατικανής Οικουμενικής Συνόδου και της συγχρόνου καταστάσεως της Ρώμης. Εκείνο που επιδιώχτηκε ήταν η υποταγή των αντιφρονούντων. Καθηγητές και επίσκοποι προτίμησαν να συμφωνήσουν.
Μέσα σε λίγο χρόνο στις γερμανόφωνες περιοχές αφορίσθηκαν 20 Θεολόγοι και Φιλόσοφοι καθηγητές. Τα δύο τρίτα των καθολικών Ιστορικών των γερμανικών Πανεπιστημίων εγκατέλειψαν την Εκκλησία . Στο Μόναχο πέντε Ιστορικοί έκαμαν αυτό το βήμα . Κύριο επιχείρημά τους δεν ήταν βέβαια ο ανελεύθερος και αντιοικουμενικός χαρακτήρας της Συνόδου, αλλά η αντίφαση του δόγματος προς την ιστορία .
Σε αντίδραση προς τις αποφάσεις της Α΄ Βατικανής δημιουργήθηκε η Παλαιοκαθολική Εκκλησία . Πολλοί καθολικοί απεσχίσθησαν, αρνούμενοι τα νέα παπικά δόγματα, γι’αυτό πήραν το όνομα Παλαιοκαιολικοί. Επήλθε γενικότερη κρίση και ο λαός επίσης αποσχίσθηκε από την Εκκλησία . Τούτο απέδειξε η ανακομιδή ων Λειψάνων του Πάπα Πίου Θ΄ (13-7-1881). Μπροστά από τον Άγιο Πέτρο είχαν συγκεντρωθεί ομάδες, που φώναζαν: «Ζήτω η Ιταλία! Θάνατος στον Πάπα . Στο ποτάμι το γουρούνι. Στον Τίβερη το ψοφίμι». Η πομπή πετροβολήθηκε, με την ανοχή της αστυνομίας.
Ο Πάπας Πίος Θ΄ δεν πρόλαβε να χαρεί την διακήρυξή του αλαθήτου του και ξέσπασε ο Γαλλογερμανικός πόλεμος. Την επόμενη μέρα τα Ιταλικά στρατεύματα, υπό τον στρατηγό Γαριβάλδη, επετέθησαν κατά της Αγίας Πόρτας. Το παπικό κράτος διαλύθηκε την 20η Σεπτεμβρίου 1870, αλλά δεν παραιτήθηκε ποτέ των παποκαισαρικών βλέψεών του. (Τελικά πέτυχε να αναγνωριστεί το μικροσκοπικό κράτος του Βατικανού με την συνθήκη του Λατερανού το 1929, συμφωνία που συνήφθη μεταξύ Πάπα Πίου ΙΑ΄ και Μουσολίνι).
Ο εωσφορικός εγωισμός Αγιοποιείται
Αυτόν τον Πάπα Πίο Θ΄ , τον εκφραστή του πιο αθέμιτου απολυταρχισμού και εωσφορικού εγωισμού, τον εισηγητή του αλαθήτου των παπών, ο σημερινός Πάπας της Ρώμης Ιωάννης Παύλος ο Β΄ ανεκήρυξε σε άγιο στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, ενώ ομάδες φιλελευθέρων Ιταλοεβραίων διαμαρτύρονταν εντόνως για το γεγονός. (βλ. εφημερίδα Αθηναϊκή 4-9-2000, σελ. 13, τίτλος: Αντέδρασαν οι Καθολικοί). Ομοίως δύο χρόνια πριν ο νυν Πάπας είχε αγιοποιήσει τον Στέπινατς, τον ηθικό αυτουργό της σφαγής 800.000 Σέρβων, επειδή δεν έγιναν ουνίτες.
___________________________________________________________________
*(το σημειωμένο με * είναι πρόσθετο στο κείμενο)
Το κείμενο είναι παρμένο από την εφημερίδα «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» τεύχος 17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου