ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
5Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ
ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ
ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ
24-27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Νόβι Σαντ ΣΕΡΒΙΑ
ΓΕΝΙΚΟ ΘΕΜΑ:
«ΓΚΟΥΡΟΥΙΣΜΟΣ
ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ:
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ»
Πορίσματα Ὁμάδων Ἐργασίας:
1. «Θεολογικά, ποιμαντικὰ καὶ πνευματικὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὸ φρόνημα τοῦ Γκουρουϊσμοῦ καὶ ἡ ἀντιμετώπισή τους».
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος βρίσκεται ἐγκλωβισμένος σὲ ὑπαρξιακὰ ἀδιέξοδα ποὺ ὁ ἐκκοσμικευμένος πολιτισμὸς ἔχει δημιουργήσει. Διψώντας γιὰ τὴν Ἀλήθεια τὴν ὁποία ἔχει ἐκδιώξει ἀπὸ τὴ ζωὴ του ἀναζητᾶ σὲ πηγὲς ἀμφίβολης προέλευσης νὰ ξεδιψάσει. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία προτείνει ὡς μοναδικὴ ἀπάντηση στὰ τραγικὰ ἀδιέξοδα τὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ τὸ πρόσωπο τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴ Σάρκωση, τὴν ἐπὶ τῆς γῆς παρουσία, καὶ προπαντὸς μὲ τὴν Σταύρωση, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψή Του ἔσωζε καὶ σώζει τὸν ἄνθρωπο. Ἡ μετοχὴ στὴ ζωὴ τοῦ Σαρκωθέντος Λόγου ἐξασφαλίζει τὴν προσωπικὴ ἕνωση μὲ τὸν Θεό. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενὶ ἡ σωτηρία, οὐδὲ γὰρ ὄνομα ἐστὶν ἕτερον ... ἐν ὦ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4, 12). Κανένας ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ διεκδικήσει θέση ἢ νὰ σταθεῖ ἰσότιμος δίπλα στὸν μοναδικὸ Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ Ἰησοῦ Χριστό.
Ἐπειδὴ τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὁ κόσμος ἐν γένει καὶ ἑπομένως καὶ οἱ Ὀρθόδοξες χῶρες, δέχονται συντονισμένη ἐπίθεση ἀπὸ τὴν παραθρησκεία, ἀπὸ σέκτες γκουρουϊστικοῦ χαρακτήρα, κρίθηκε ἀναγκαῖο ἀπὸ τὸ «Διορθόδοξο Δίκτυο Πρωτοβουλιῶν Μελέτης Θρησκειῶν καὶ Καταστροφικῶν Λατρειῶν», νὰ ἀφιερωθεῖ ἡ 5η Συνάντηση στὴ μελέτη τοῦ φαινομένου τοῦ γκουρουϊσμοῦ.
Ὁ γκουρουϊσμὸς εἶναι σεκταριστικὸ παραθρησκευτικὸ κίνημα ἰνδουϊστικῆς – βουδδιστικῆς προέλευσης. Βασικὸ στοιχεῖο του εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ «γκουροῦ» ἢ ἡ ἡγεσία τῆς ὁμάδος, οἱ ὁποῖοι γιὰ τὴ σέκτα εἶναι ἡ κυρίαρχη αὐθεντία ποὺ καθορίζει κατ᾽ ἀπόλυτο τρόπο τὴ ζωή, τὴ σκέψη καὶ τὴν ἐν γένει λειτουργία κάθε μέλους τῆς ὁμάδας.
Α. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
1. ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Ἡ διδασκαλία τοῦ γκουρουϊσμοῦ ἀνατρέπει συνολικὰ τὴν περὶ Θεοῦ, ἀνθρώπου καὶ κόσμου διδαχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι θεμελιώνεται σὲ ἀντιλήψεις τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, Βουδδισμοῦ καὶ ἀποκρυφισμοῦ ποὺ εἶναι ὄχι ἁπλῶς ξένες καὶ ἀσυμβίβαστες, ἀλλὰ καὶ ριζικὰ ἀντίθετες πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐνδεικτικὰ:
Ἀρνεῖται τὸν προσωπικὸ Τριαδικὸ Θεό, τὸν ὁποῖο ἀντικαθιστᾶ μὲ μία παγκόσμια ἐνέργεια, ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθαν τὰ πάντα καὶ βρίσκεται στὰ πάντα (ἀπόλυτος πανθεϊστικὸς μονισμός).
Ἀρνεῖται τὸ Εὐαγγέλιο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, τὸ ὁποῖο ἀντικαθιστᾶ μὲ τὸ «εὐαγγέλιο» τοῦ ἀρχαίου ὄφεως, δηλαδὴ τῆς αὐτοσωτηρίας.
Στὴν Ὀρθόδοξη θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου μοναδικοῦ, ἐλευθέρου καὶ ὑπευθύνου ποὺ προσδοκᾶ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὡς μοναδικὴ ἀπάντηση στὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου, ἀντιπαραθέτει τὴν ἀντιχριστιανικὴ πίστη στὸ κάρμα καὶ τὴ μετενσάρκωση.
Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἠθικὴ ποὺ ἐπαγγέλλονται οἱ γκουρουϊστικὲς ὁμάδες. Εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετη μὲ τὴν Χριστιανικὴ ἠθική, διότι ἐκτός τῶν ἄλλων θεμελιώνεται στὶς καταδικασμένες ἀπὸ τὴν Χριστιανικὴ Ἐκκλησία διδασκαλίες περὶ μετενσαρκώσεως καὶ κάρμα.
Ἡ χρήση ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὁμάδες χριστιανικῆς ὁρολογίας (Θεός, Χριστός, μυστήριο, προσευχή, ἀγάπη, σωτηρία, θέωση) ὄχι μόνο δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴ χριστιανικὴ ἔννοια τῶν λέξεων, ἀλλὰ εἶναι ἐντελῶς ἀντίστροφη καὶ ἀναιρετική τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἀποβλέπει σὲ προσηλυτιστικοὺς σκοπούς, δηλ. στὴν προσπάθεια προωθήσεως στὸ δυτικὸ Χριστιανικὸ κόσμο τοῦ γκουρουϊσμοῦ, στὴ συγκρητιστικὴ ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ στὴν πρόκληση σύγχυσης σέ μὴ ἐνημερωμένους σχετικὰ μὲ τὴν πίστη Χριστιανούς.
Ἰδιαιτέρως τονίζεται ὅτι ἡ πρακτική τῆς γιόγκα καὶ τοῦ διαλογισμοῦ εἶναι ἐντελῶς ξένη πρὸς τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας περὶ τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Ἡ γιόγκα καμία σχέση δὲν ἔχει μὲ γυμναστικὴ καὶ ἀνάπτυξη εὐεξίας, ἀλλὰ ἀποτελεῖ σαφέστατα ἀσκητικὴ πρακτικὴ καὶ λατρευτικὴ πράξη τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν.
Συνεπῶς, ἡ ὁποιαδήποτε συνεργασία ἢ συμμετοχὴ σὲ γκουρουϊστικὲς ὁμάδες ἢ πρακτικὲς εἶναι ἐντελῶς ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ.
2. ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΑ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Ἐπειδὴ ἡ ἔνταξη στὶς σέκτες ἀφορᾶ στὸ σύνολο τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, οἱ συνέπειες γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι καταστροφικές. Βασικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης ἀνθρωπολογίας εἶναι ὅτι ἡ συνειδητὴ ἄρνηση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ἀφήνει τὸν ἄνθρωπο εὐάλωτο στὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ καὶ τῶν ὀργάνων του.
Οἱ ἐμπειρίες καὶ τὰ στοιχεῖα ἐντυπωσιασμοῦ στὸ χῶρο τοῦ γκουρουϊσμοῦ, ἂν δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξαπατήσεως ἀδαῶν, εἶναι ἀναμφίβολα προϊόντα δαιμονικῆς ἐνεργείας μὲ ὅλες τὶς συνέπειες ποὺ αὐτὸ ἔχει σὲ ὅσους συνειδητὰ ἐνεργοῦν καὶ συμμετέχουν.
Ἡ προσκόλληση, ἐξάρτηση καὶ ὑποταγὴ σὲ γκουροὺ ὁδηγεῖ στὴν κατάργηση τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας καὶ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν πνευματικὴ πατρότητα καὶ ὑπακοὴ ποὺ βιώνει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, βασικὸ στοιχεῖο τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ὁ σεβασμὸς στὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία ὡς ἀναφαίρετο δῶρο τοῦ Θεοῦ.
Ἔχει διαπιστωθεῖ ὅτι πολλὲς γκουρουϊστικὲς ὁμάδες συστηματικὰ ἀποκρύπτουν τὸ πραγματικό τους πρόσωπο καὶ δραστηριοποιοῦνται προσηλυτιστικὰ καὶ ἀνεξέλεγκτα στοὺς εὐαίσθητους τομεῖς τῆς Παιδείας, τοῦ Πολιτισμοῦ, τῆς ὑγείας καὶ τῆς κοινωνικῆς ἀρωγῆς, ἐξαπατώντας ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους, φορεῖς ἀκόμα καὶ Κρατικὲς Ἀρχές. Ἰδιαίτερα προσφιλὴς εἶναι ἡ ἀλλαγὴ ἐπωνυμίας, ὥστε νὰ διαφεύγουν τοὺς ἐλέγχους καὶ τὴν κριτική. Ὅπως ἔχει ἀποδείξει ἡ μελέτη τῶν ὀργανώσεων αὐτῶν σέ εὐρωπαϊκὸ ἐπίπεδο, ἡ ἀπειλὴ ἐκτείνεται ἀκόμα καὶ σὲ θέματα κρατικῆς ἀσφάλειας καὶ δημοκρατικῶν θεσμῶν τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν.
Διαπιστώνεται ὅτι ὁ ἐντασσόμενος στὶς σέκτες χάνει σταδιακὰ τὴν προσωπική του ἐλευθερία καὶ κάθε ἀτομικὸ ἢ κοινωνικὸ ἀνθρώπινο δικαίωμα (ἀνάπτυξη προσωπικότητας, παιδεία, ἰατρικὴ περίθαλψη, ἐργασία, ἀσφάλιση, πρόσβαση σὲ πληροφόρηση κ.ο.κ.). Ὁ ὀπαδὸς ὑποχρεοῦται σὲ ἀπόλυτη ὑποταγὴ στὰ κελεύσματα τοῦ γκουροῦ καὶ τῆς ὀργάνωσης, χωρὶς νὰ μπορεῖ οὔτε κατὰ διάνοια νὰ ἀσκήσει κριτική, ἐπειδὴ δαιμονοποιεῖται ἡ κριτικὴ σκέψη.
Συνεπῶς τὰ ἀποτελέσματα γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ὀπαδοῦ σέκτας εἶναι καταστροφικὰ ὄχι μόνο σὲ προσωπικὸ (αὐτοκτονίες, ψυχικὴ ἀνισορροπία), ἀλλὰ καὶ σὲ οἰκογενειακὸ καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο.
Μὲ ἰδιαίτερη ἀνησυχία τονίζουμε τὴν προσπάθεια ἁλώσεως τῆς παιδικῆς ψυχῆς μέσω ἐντύπων, ψυχαγωγικῶν ἐκπομπῶν, τηλεοπτικῶν παραγωγῶν, ἢ παιχνιδιῶν μὲ ἀπώτερο στόχο τὴ μελλοντικὴ ἔνταξή τους σὲ παραθρησκευτικὲς ἢ ἀποκρυφιστικὲς ὁμάδες.
Ἐπισημαίνουμε, τέλος, μὲ ἔμφαση ὅτι ἀποτελεῖ σοβαρὸ κίνδυνο γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς καὶ ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς μὴ ἐνημερωμένους περὶ τὴν πίστη, ἡ ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ ἡ πρόκληση σύγχυσης στὸ λαό. Διαπιστώνεται μὲ θλίψη ὅτι ἡ διάβρωση καὶ ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους λαμβάνει ἀνησυχητικὲς διαστάσεις. Ἐνδεικτικό τῆς καταστάσεως αὐτῆς εἶναι ἡ διάθεση ἀποκρυφιστικῶν ἐντύπων ὡς ὀρθοδόξων ἀκόμα καὶ ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ βιβλιοπωλεῖα ἢ σχολικὲς καὶ λοιπὲς δημόσιες βιβλιοθῆκες.
Β. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νὰ κηρύττει μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις της «Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρία» (1 Κορ. 1, 23) καὶ «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενὶ ἡ σωτηρία, οὐδὲ γὰρ ὄνομα ἐστὶν ἕτερον ... ἐν ὢ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4, 12). Πρώτιστη λοιπὸν θεολογική, καὶ μὲ σαφεῖς ποιμαντικὲς προεκτάσεις ὑποχρέωσή Της εἶναι ἡ ἀκριβὴς ὁριοθέτηση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ἡ διάκρισή της ἀπὸ θεωρίες καὶ πρακτικὲς ἀλλότριες πρὸς τὸ Εὐαγγελικὸ μήνυμα. Πάντοτε στὴ δισχιλιόχρονη ζωή της ἡ Ἐκκλησία προκαλεῖτο καὶ δὲν δίσταζε νὰ αὐτοπροσδιοριστεῖ καὶ νὰ ἀντιδιαστείλει ἑαυτὴν ἀπὸ ὅ,τι δὲν ἦταν εὐαγγελικὴ Ἀλήθεια. Κάθε μορφὴ συγκρητισμοῦ βιώθηκε πάντοτε ὡς ἀναίρεση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ ἀκόμα καὶ ἡ ἁπλὴ συμμετοχὴ σὲ συγκρητιστικὲς πρακτικὲς δὲν ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση.
Ὅπως κατ᾽ ἐπανάληψη ἔχει τονιστεῖ σὲ ὅλες τὶς Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1980 καὶ ἑξῆς ποὺ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ φαινόμενο τῆς παραθρησκείας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διὰ τῶν ποιμένων τῆς ὀφείλει νὰ καταστήσει σαφὲς ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη ἡ ἰδιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ τοῦ ὀπαδοῦ ὁποιασδήποτε γκουρουϊστικής ὁμάδας ἢ ἄλλης σέκτας.
Ἐπειδὴ οἱ παραθρησκευτικὲς ὁμάδες ἀξιοποιοῦν πρὸς ὄφελός τους τὰ κενά τῆς δικῆς μας ποιμαντικῆς ἐργασίας, ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες νὰ σταθοῦν μὲ αὐξημένο ἐνδιαφέρον καὶ μὲ πολλὴ ὑπευθυνότητα στὸ θέμα αὐτὸ καὶ νὰ χρησιμοποιήσουν ὅλα τα ποιμαντικὰ μέσα ποὺ διαθέτει ἡ ἐκκλησιαστική μας παράδοση. Σὲ περίπτωση ποὺ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς περιφρονήσει καὶ παρακούσει τὴν ὑπεύθυνη ποιμαντικὴ πρόσκληση καὶ ἐμμένει σὲ ἀλλότριες ἀντιλήψεις καὶ πρακτικές, οἱ ποιμένες, ἐξαντλώντας ὅλα τα ἄλλα ποιμαντικὰ μέσα, ὑποχρεοῦνται μὲ ἀγάπη, διάκριση καὶ ὑπευθυνότητα νὰ χρησιμοποιήσουν ἀκόμα καὶ τὸ ἔσχατο ποιμαντικὸ μέτρο τοῦ ἀποκλεισμοῦ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ (Θ. Εὐχαριστία, Μυστήρια Βαπτίσματος, Γάμου, ἐκκλησιαστικὴ κήδευση). Ἡ ποιμαντικὴ αὐτὴ πράξη, ὅσο αὐστηρὴ καὶ ἂν φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως, πηγάζει ἀπὸ τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον καὶ ὕψιστο καθῆκον τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν σωτηρία τῶν μελῶν της. Ἔτσι ἀποφεύγεται ἡ ἐπιδιωκόμενη ἀπὸ τὶς σέκτες σύγχυση καὶ ἀλλοτρίωση τοῦ φρονήματος τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ καθίσταται σαφὴς ὁ μέγιστος κίνδυνος γιὰ τὴ σωτηρία.
Ἡ παροῦσα 5η Συνάντηση τοῦ Διορθοδόξου Δικτύου ἀποδέχεται πλήρως τὸν ὑπὸ τῆς Ζ΄ Συνδιασκέψεως Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ Ἱερῶν Μητροπόλεων γιὰ θέματα αἱρέσεων καὶ Παραθρησκείας (Ἁλίαρτος Ἑλλάδα 2026.9.1995) ὁμοφώνως ἐγκριθέντα Κατάλογο ἀσυμβιβάστων πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων, μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι λόγω τῶν ἐξελίξεων στὸ χῶρο τῶν σεκτῶν, χρήζει ἐπικαιροποιήσεως. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἀληθινοῦ προσώπου καὶ τῶν πρακτικῶν τῆς παραθρησκείας εἶναι ὕψιστη ποιμαντικὴ ὑποχρέωση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ κανένα τρόπο δὲν ἀποτελεῖ φανατισμό, μισαλλοδοξία, ἢ ἱεροεξεταστικὴ μέθοδο ὅπως θέλει ἡ παραθρησκευτικὴ προπαγάνδα νὰ συκοφαντεῖ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ποιμαντική.
Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ὑπεύθυνη ἐνημέρωση ὅλων τῶν ποιμένων γιὰ τὰ θέματα τῆς παραθρησκείας καὶ ἡ περαιτέρω μεγαλύτερη ἐξειδίκευση ὁρισμένων σὲ κάθε ἐκκλησιαστικὴ περιφέρεια.
Καθίσταται ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη τῆς ἐνημερώσεως τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Προτείνεται ἡ καθιέρωση μιᾶς ἑβδομάδας κατ᾽ ἔτος γιὰ τὴν ἐνημέρωση τοῦ πιστοῦ λαοῦ γιὰ τὸ πρόβλημα τῶν σεκτῶν. Ἰδιαίτερη μέριμνα πρέπει νὰ ἐπιδειχθεῖ γιὰ τὴν ἐνημέρωση τῶν μαθητῶν καὶ νέων σὲ κατηχητικὰ μαθήματα ἢ σὲ συνεργασία μὲ σχολικὲς μονάδες γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τοῦ προσηλυτισμοῦ καὶ τὴν ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν παιδιῶν.
Μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ πληροφορηθήκαμε ὅτι σὲ ὁρισμένες Εὐρωπαϊκὲς Ὀρθόδοξες καὶ μὴ χῶρες ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθοριστικὸ ρόλο στὴ σύνταξη τῶν ἀναλυτικῶν προγραμμάτων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καὶ τὸ διορισμὸ Θεολόγων σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες τῆς ἐκπαιδεύσεως. Ἐλπίζουμε ὅτι αὐτὸ θὰ συμβεῖ καὶ στὶς ὑπόλοιπες χῶρες.
Καθίσταται ὁλοένα καὶ περισσότερο ἀπαραίτητη ἡ στενότερη διορθόδοξη συνεργασία γιὰ τὴν ἀνταλλαγὴ ἐμπειριῶν καὶ πληροφοριῶν.
Τέλος, ἐπειδὴ οἱ προτάσεις καὶ πρακτικές τῶν σεκτῶν βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος σὲ ψυχὲς ποὺ ταλαιπωροῦνται ἀπὸ ποικίλα ἀδιέξοδα, ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νὰ μεταφέρει τὸ μήνυμα καὶ τὴ βεβαιότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας καὶ ἐλπίδος γιὰ τὴν ὑπέρβαση τῶν ἀδιεξόδων ποὺ ἀντιμετωπίζει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος.
2. «Μέθοδοι καὶ τεχνικές τοῦ Γκουρουισμοῦ καὶ οἱ ἐπιπτώσεις τους πάνω στὴν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου». (Μετάφραση ἀπό τά Ρωσικά)
"ὑμεῖς γὰρ ἐπ᾽ ἐλευθερία ἐκλήθητε, ἀδελφοί..."
(Πρὸς Γαλάτας ε’: 13)
" τιμῆς ἠγοράσθητε∙ μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων"
(Πρὸς Κορινθίους Α΄, ζ’:23)
Ἐμεῖς, τὰ μέλη τῆς ὁμάδας ἐργασίας "Μέθοδοι καὶ τεχνικές τοῦ γκουρουϊσμοῦ, καὶ τοῦ φαινομένου τῶν ψευδοστάρετς (ψευδογερόντων) καὶ οἱ ἐπιπτώσεις τους στὴν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου", προσεγγίζουμε μὲ βαθιὰ κατανόηση καὶ ἀνησυχία τὸ θέμα τοῦ γκουρουϊσμοῦ, ποὺ ἐξετάζει ἡ 5η Συνάντηση τοῦ Διορθόδοξου Δικτύου Πρωτοβουλιῶν Μελέτης Θρησκειῶν καὶ Καταστροφικῶν Λατρειῶν.
Ἡ ὁμάδα ἐργασίας μας, τονίζοντας τὴν ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα τοῦ προβλήματος τοῦ γκουρουϊσμοῦ, θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ὑπογραμμίσει τὰ ἑξῆς:
1. Ὁ γκουρουϊσμὸς ἀποτελεῖ ἐπικίνδυνο κοινωνικὸ φαινόμενο, τὸ ὁποῖο ἀλλοιώνει τὰ πνευματικὰ θεμέλια τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ ὡς ἐκ τούτου, ἀλλοιώνει καὶ καταστρέφει τὰ ἠθικὰ πρότυπα, τὰ διαμορφωμένα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες πάνω στὰ γνωστὰ θεμέλια τῆς ὕπαρξης τῶν κρατικῶν καὶ κοινωνικῶν συστημάτων.
2. Ὁ γκουρουϊσμὸς ἀποτελεῖ φαινόμενο, τὸ ὁποῖο παρασιτεῖ πάνω στοὺς διαμορφωμένους μέχρι σήμερα κανόνες καὶ νομοθεσίες, ποὺ ρυθμίζουν τὴν προστασία τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων καὶ ἐλευθεριῶν τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως εἶναι τὸ δικαίωμα στὸ νὰ πρόσκειται κανεὶς ἢ ὄχι σὲ ὁποιαδήποτε θρησκεία, τὸ δικαίωμα στὴν πρόσληψη καὶ διάδοση τῆς πληροφορίας, τὸ δικαίωμα στὴν αὐτοέκφραση κ.ἄ.
3. Ὁ γκουρουϊσμὸς ἐμφανίζεται νά κινεῖται στὰ πλαίσια τῶν πιὸ πάνω δικαιωμάτων, στὴν οὐσία του ὅμως ἀποτελεῖ φαινόμενο ποὺ παραβιάζει κατάφωρα τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τῆς δημοκρατικῆς κοινωνίας, καταστέλλοντας τὴ δοσμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, συχνὰ μὲ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνες συνέπειες, τόσο γιὰ τὴ μεμονωμένη προσωπικότητα, ὅσο καὶ γιὰ τὰ σύγχρονα κοινωνικὰ καὶ κρατικὰ συστήματα. Ἐκτιμοῦμε πὼς ὁ γκουρουϊσμὸς εἶναι ὁλοκληρωτικὸ φαινόμενο, ποὺ καταστρατηγεῖ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα.
4. Κατάφορες παραβιάσεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἀποτελοῦν κοινωνικο νομικὲς συνέπειες τοῦ γκουρουϊσμοῦ. Δὲν πρόκειται μόνο γιὰ τὴ στέρηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐπιλέξει θρήσκευμα ἢ κοσμοθεωρία, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλα θεμελιώδη δικαιώματα, ὅπως τὸ δικαίωμα στὴν προστασία τῆς ὑγείας καὶ στὴν ἐργασία, καθὼς καὶ ἄλλα, κατοχυρωμένα ἀπὸ τὸ νόμο δικαιώματα ποὺ ἀφοροῦν τὸν ἔγγαμο καὶ οἰκογενειακὸ βίο, τὴν προστασία τῆς μητρότητας καὶ τοῦ παιδιοῦ, δικαιώματα εὐπαθῶν πληθυσμιακῶν ὁμάδων κ.ἄ.
5. Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, ὁμόφωνα κρίνουμε τὸν γκουρουϊσμὸ ὡς καταστροφικὸ καὶ κοινωνικὰ ἐπικίνδυνο φαινόμενο, μὲ μακροπρόθεσμες συνέπειες, ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἀνάπτυξη ὄχι μόνο ξεχωριστῶν κρατῶν καὶ κοινωνιῶν, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ ὡς συνόλου. Θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀξιοποιηθοῦν ὅλα τά διαθέσιμα στὸ σύγχρονο κόσμο κρατικά, κοινωνικὰ καὶ νομικὰ μέσα γιὰ τὴν ὀργάνωση τῆς ἀντιμετώπισης τῆς διείσδυσης τοῦ γκουρουϊσμοῦ στοὺς διάφορους τομεῖς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.
6. Ὁ γκουρουϊσμὸς εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνος γιὰ τὸν πνευματικὸ τομέα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Διεκδικώντας τὸ ρόλο τοῦ πνευματικοῦ ἡγέτη, οἱ πάσης φύσεως "γκουροῦ" στὴν οὐσία ἀποτελοῦν καταστροφὴ γιὰ τὴν πνευματικὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπειλώντας ὄχι μόνο τὴν πνευματικὴ ὑγεία μεμονωμένων ἀτόμων, ἀλλὰ καὶ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῶν ἀνθρώπων τῶν χωρῶν μας.
7. Ὁ γκουρουϊσμὸς ἀποτελεῖ, ὄχι σπάνια, τὴν ἀφετηρία γιὰ τὴν ἐμφάνιση ὁλοκληρωτικῶν σεκτῶν, λατρειῶν, καταστροφικῶν νεανικῶν ὀργανώσεων κτλ. Ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ ἐκδήλωση τοῦ γκουρουϊσμοῦ σὲ κοινωνικὰ φαινόμενα ὅπως εἶναι ὁ φασισμός, ὁ νεοναζισμός, ὁ πολιτικὸς καὶ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμός. Πολυάριθμες τραγωδίες, ὅπως μαζικὲς αὐτοκτονίες, τρομοκρατικὲς καὶ βανδαλιστικὲς πράξεις, ἐμφανίζονται συχνὰ ὡς συνέπεια τῆς ἐκδήλωσης τοῦ γκουρουϊσμοῦ τόσο στὴ σφαίρα τῆς θρησκείας, ὅσο καὶ τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πολιτικῆς.
8. Ἰδιαίτερη ἀνησυχία προκαλεῖ ἡ ἐκδήλωση γκουρουϊστικῶν τάσεων (φαινόμενο τῶν ψευδοστάρετς) στὸ ἐσωτερικό τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Φαινόμενα ὅπως αὐτὸ τῶν ψευδοστάρετς, (ψευδογερόντων) οἱ σέκτες στὸ ἐσωτερικό τῆς ἐκκλησίας, τὰ σχίσματα καὶ οἱ κλειστὲς ὁμάδες, ποὺ κινδυνεύουν νὰ μετατραποῦν σὲ αἱρέσεις, εἶναι ἀπόρροια τῆς μεταφορᾶς τῶν μεθόδων καὶ τεχνικῶν του γκουρουϊσμοῦ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ φαινόμενο τῶν ψευδοστάρετς εἶναι συχνὰ πιὸ ἐπικίνδυνο ἀπὸ τὸν ἐξωτερικὸ γκουρουϊσμό, καθὼς μὲ ὀρθόδοξο περίβλημα περιέχει πολλὰ στοιχεῖα τοῦ φαινομένου αὐτοῦ, συντελεῖ στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἑνὸς σημαντικοῦ ἀριθμοῦ πιστῶν, ὑπονομεύει τὸ κύρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐνισχύει διάφορα ἐπικίνδυνα φαινόμενα στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή.
9. Ἀναφορικὰ μὲ τὰ παραπάνω, θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ ληφθοῦν ἄμεσα μέτρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ γκουρουϊσμοῦ τόσο στὸ ἐσωτερικό τῆς Ἐκκλησίας ὅσο καὶ ἐκτός τῶν κόλπων της.
10. Προτείνουμε, ἀξιοποιώντας τὴν ἐμπειρία τῶν διορθοδόξων συναντήσεων, τὴ σύσταση εἰδικῆς ἐπιτροπῆς ἀπὸ ἐκπροσώπους τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, γιὰ τὴν ἐπεξεργασία κατάλληλων μεθοδολογικῶν προτάσεων, ποὺ θὰ συμβάλουν στὴν ἀναγνώριση, προφύλαξη καὶ ἀντιμετώπιση τῶν φαινομένων τοῦ γκουρουϊσμοῦ (φαινόμενο τῶν ψευδοστάρετς) στὸ ἐσωτερικό της Ἐκκλησίας.
11. Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐνίσχυση τοῦ ἱεραποστολικοῦ καὶ διαφωτιστικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα, δίνοντας ἰδιαίτερη προσοχὴ στὴ θεολογικὴ κατάρτιση καὶ πνευματικὴ διαφώτιση τῶν ἱερέων καὶ τῶν λαϊκῶν, καθὼς ἀκριβῶς ἡ ἔλλειψη ἐκπαίδευσης καὶ διαφώτισης ὁδηγεῖ συνήθως στὸ λυπηρὸ γεγονὸς τῆς ἐμφάνισης τῶν ψευδοστάρετς στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κόλπους.
12. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀξιοποιήσει πιὸ ἐνεργά τά ὄργανα τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν γιὰ τὸ σχηματισμὸ σωστῶν ἀπόψεων σχετικὰ μὲ τὴν πνευματικότητα, τὴν ἠθική, τὸ κράτος καὶ τὸ Δίκαιο. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀξιοποιήσει πιὸ ἐνεργὰ τὶς δυνατότητες ποὺ προσφέρουν μὴ κερδοσκοπικὲς ἑνώσεις φυσικῶν προσώπων καὶ μὴ κερδοσκοπικοὶ ὀργανισμοὶ μὲ ὀρθόδοξο προσανατολισμό, καθὼς καὶ νὰ συμβάλει στὴν ἵδρυση τέτοιων ὀργανώσεων, σὲ τοπικὸ καὶ διεθνὲς ἐπίπεδο.
13. Καθὼς ἡ ἐκδήλωση τοῦ γκουρουϊσμοῦ συνδέεται μὲ ζητήματα διάλυσης οἰκογενειῶν, μὲ τὴν ἐπιβολὴ στὴν κοινωνία διάφορων ψεύτικων ἠθικῶν ἀρχῶν, ἐνῶ συχνὰ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ πράξεις καθαρῆς ἀνηθικότητας, ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐνισχύσει τὴ δράση της γιὰ τὴν προστασία τῆς ἠθικῆς, τῆς παραδοσιακῆς ἀντίληψης γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ γάμο, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς διάδοσης τῆς ἀποκλίνουσας σεξουαλικότητας, συμπεριλαμβανομένων τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τῆς παιδοφιλίας.
14. Ὁ γκουρουϊσμὸς συνοδεύεται ἀπὸ πολυάριθμες ἐκδηλώσεις ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος. Συχνὰ τάσεις πρὸς τὸν γκουρουϊσμὸ ἔχουν ἄτομα ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ ψυχικὲς διαταραχὲς (π.χ. ἀπὸ κακοήθη ναρκισσισμό), ἐνῶ διάφορες μέθοδοι ποὺ ἐφαρμόζονται ἀπὸ σέκτες καὶ λατρεῖες γιὰ τὴν ἐπίδραση στὴ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου προκαλοῦν σημαντικὲς ζημιὲς στὴν πνευματικὴ καὶ ψυχικὴ ὑγεία τοῦ κόσμου, κάτι ποὺ στὶς μέρες μας ἔχει πάρει διαστάσεις ἐπιδημίας. Ὁ γκουρουϊσμὸς ἀποτελεῖ ἕναν ἀπὸ τοὺς παράγοντες ποὺ ἀπειλοῦν τὴν πνευματικὴ καὶ ψυχικὴ ὑγεία τοῦ πληθυσμοῦ τῶν χωρῶν μας. Πιστεύουμε πὼς εἶναι ἀπαραίτητο νὰ καλέσουμε ἐξειδικευμένο δυναμικὸ σὲ δράση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ γκουρουϊσμοῦ, ὅπως ψυχιάτρους, ψυχολόγους καὶ εἰδικούς, ἐνῶ μακροπρόθεσμα μπορεῖ νὰ ἱδρυθεῖ ἀνάλογη ὀργάνωση ποὺ θὰ συνενώνει τοὺς ἐπιστήμονες αὐτούς.
15. Ἡ προβληματική τῆς ἐκδήλωσης τοῦ γκουρουϊσμοῦ, σεκτῶν καὶ λατρειῶν, δημιουργεῖ σὲ διάφορες χῶρες παρόμοια νομικὰ προβλήματα, ἡ ἐπίλυση τῶν ὁποίων εἶναι δυνατὴ μόνο στὴν περίπτωση ὀργάνωσης ἑνὸς σύνθετου δικτύου ἀλληλεπίδρασης νομικῶν ἐμπειρογνωμόνων ἀπὸ διάφορες χῶρες, ἀνταλλαγῆς ἐμπειρίας καὶ θεωρητικῶν ἀπόψεων γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό. Ἀναφορικὰ μὲ τὰ πιὸ πάνω, θεωροῦμε ἀπαραίτητη τὴ διοργάνωση εἰδικῶν ἐκδηλώσεων γιὰ νομικοὺς ὑπὸ τὴ μορφὴ συζήτησης στρογγυλῆς τραπέζης, συνεδρίων, ἐνῶ μακροπρόθεσμα μπορεῖ νὰ ἱδρυθεῖ ἀνάλογη ὁμάδα ἢ ὀργάνωση μὲ μόνιμη δράση.
16. Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐνίσχυση τῆς ἐνημερωτικῆς δραστηριότητας τῆς παρούσας συνάντησης, μὲ δημιουργία ἰστοσελίδας ποὺ θὰ περιέχει ἀρχεῖο ὑλικῶν ἀπὸ τὶς ἐτήσιες συναντήσεις μας στὶς ἐπίσημες γλῶσσες τῶν ἐκδηλώσεων αὐτῶν.
«Διεθνής Ἕνωση γιά τή Συνείδηση τοῦ Κρίσνα».
Ἐμεῖς, οἱ συμμετέχοντες στὴν 5η Συνάντηση Διορθόδοξου Δικτύου Πρωτοβουλιῶν Μελέτης Θρησκειῶν καί Καταστροφικῶν Λατρειῶν, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὸ ζήτημα τοῦ γκουρουϊσμοῦ, ἐκτιμώντας τὴν ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα τοῦ προβλήματος, ποὺ ἀποτελεῖ ὁ γκουρουϊσμὸς γιὰ τὴ θρησκευτικὴ συνείδηση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, θεωροῦμε πὼς εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐπισημάνουμε καὶ τὰ ἑξῆς:
Στὰ πλαίσια τῆς ἐκτίμησης τοῦ προβλήματος τοῦ γκουρουϊσμοῦ, ἔχουμε ἐπανειλημμένως ἐπιστήσει τὴν προσοχὴ στὸ βιβλίο, ποὺ ἀποτελεῖ αὐθεντία στοὺς αἱρετικοὺς κύκλους, "Ἡ πραγματικὴ ΜπαγκαβὰτΓκίτα". Συγγραφέας τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶναι ὁ γκουροῦ, ἱδρυτὴς τῆς ὁλοκληρωτικῆς αἵρεσης "Διεθνὴς Ἕνωση γιὰ τὴ συνείδηση τοῦ Κρίσνα", Ἀμπχάϊ Τσαράν Ντέ, περισσότερο γνωστὸς ὡς Μπακτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα. Στρέφουμε τὴν προσοχή μας στὸ γεγονὸς ὅτι στὰ σχόλια τοῦ Πραμπουπάντα, ποὺ καταλαμβάνουν μεγάλο τμῆμα τοῦ βιβλίου, περιλαμβάνονται πολλὲς ἐκφράσεις ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ὅτι διακατέχονται ἀπὸ μισανθρωπία, προωθοῦν τὶς διακρίσεις, ταπεινώνουν τὸν ἄνθρωπο, προσβάλλουν τὸ θρησκευτικό του αἴσθημα. Τονίζουμε ὅτι γίνεται λόγος μόνο γιὰ τὰ σχόλια τοῦ Πραμπουπάντα καὶ ὄχι γιὰ τὸ κλασσικὸ ἰνδικὸ ἔπος, ποὺ ἀποτελεῖ θησαυρὸ τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Εἴμαστε βέβαιοι πὼς πολλὰ ποινικὰ ἀδικήματα, μὲ τὰ ὁποῖα "δοξάστηκε" ἡ "Διεθνὴς Ἕνωση γιὰ τὴ συνείδηση τοῦ Κρίσνα" εἶχαν ἐμπνευστεῖ ἀπὸ τὰ σχόλια αὐτὰ τοῦ Πραμπουπάντα, κάτι ποὺ ὑποδεικνύει τὶς ἀδιαμφισβήτητες καταστροφικές τους δυνατότητες.
3. «Γκουρουϊσμός – Γεροντισμός – Ἐκκλησία: Ἡ γνήσια πατρότητα μέσα στήν Ἑκκλησία καί ὁ ψευδογεροντισμός». (Μετάφραση ἀπό τά Σερβικά)
Κατ᾽ἀρχήν, εἶναι ἀναγκαῖο νά ἐπισημάνουμε μιά σαφή καί ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ τῆς ἔννοιας τοῦ γκουρουϊσμοῦ, στήν ἀρχική του μορφή, (ἡ ὁποία ἱστορικά καί τοπικά ἀνήκει στήν ἰνδουϊστική θρησκεία) καί τῆς ὀμωνύμου ἐμφανίσεως, ἡ ὁποία συζητεῖται στό πλαίσιο τῶν αἱρέσεων/σέκτων καί τῆς χειραγώγησης τῶν δράσεών τους. Ὅσον ἀφορά τό τελευταῖο, ὁ γκουρουϊσμός εἶναι ἕνας ὅρος, ὁ ὁποῖος περιγράφει ἕνα συγκεκριμένο εἶδος τῆς ψευδο πνευματικότητας, ἡ ὁποία δέν βασίζεται στήν πραγματική ταπείνωση καί τόν ἀσκητισμό, οὔτε ἔχει ὡς στόχο τήν θεοπόθητη πρόοδο καί αὔξηση ἐν Χριστῷ. Ἡ δεύτερη, ἐξίσου σημαντική διαφορά πού πρέπει νά καθορίσουμε, ἀπό τήν ἀρχή, εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ ψευδο πνευματικοῦ διδασκάλου καί τοῦ Ὀρθοδόξου Γέροντα – πνευματικοῦ, γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός εἶναι τό Ἄλφα καί τό Ὠμέγα.
Ὁ Γκουροῦ, δέν εἶναι κάποιος ὁ ὁποῖος ἀναζητᾶ τόν Θεό ἤ θέτει ὡς σκοπό του τήν πραγματική ὑπηρεσία πρός τόν ἄνθρωπο. Αὐτός, ὡς κέντρο καί μέτρο τῆς ἀξίας τῆς πνευματικῆς ζωῆς θέτει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του! Ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ καί μίας κίβδηλης πνευματικότητας ἐπιβάλλει στούς ὀπαδούς του τόν ἑαυτό του ὡς τή μοναδική αὐθεντία ἐπί τῆς γῆς. Ὡς πρός τόν σκοπό τῆς διατήρησης αὐτῆς τῆς ψευδαίσθησης, ὁ γκουροῦ ἀπαιτεῖ ἀπό τούς ὀπαδούς του τήν ἀπόλυτη ὑπακοή.
Οἱ ὀπαδοί πλησιάζουν τόν ψευδοδιδάσκαλο μέ ἐμπιστοσύνη καί στά χέρια του παραδίδουν τίς σκέψεις τους, τίς ἀνησυχίες τους, τήν ἐλευθερία τους, τά διλήμματά τους, τά σώματά τους καί ὅλα τά ὑπάρχοντά τους. Ὡς ἀντάλλαγμα, ἀντί τῆς ἀναμενόμενης, ἐν συνόλῳ πνευματικῆς προόδου, μέ ταπείνωση καί παραδοχή τῆς εὐθύνης γιά ὅλες τίς δράσεις τους, αὐτοί ἀποκτοῦν μία ψεύτικη ταπεινότητα καί ἔτσι στό τέλος στεροῦνται κάθε εὐθύνης τῶν πράξεών τους καί τῆς ζωῆς ἐν γένει.
Μία ἀπό τίς θεμελιώδεις ἀξίες τοῦ προσώπου εἶναι ἡ ἐλευθερία καί ἡ δυνατότητα νά γίνει, μέσω τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, μέτοχος τῆς αἰωνίας εὐχαριστιακῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό καί τόν πλησίον.
Ὁ γκουροῦ, ἐν τούτοις, προωθεῖ ἐξωτερικά παρόμοια, ἀλλά ὡς πρός τόν σκοπό ἄκρως ἀντίθετη διαδικασία, ἡ ὁποία ἔχει ἀρνητικές ἐπιπτώσεις στήν προσωπικότητα τοῦ ὀπαδοῦ του: τό πρόσωπο ὑποβάλλεται σέ αὐτοκαταστροφή/ αὐταπάρνηση καί ἔτσι ὁ ὀπαδός, ὁ ὁποῖος παραδίδει στό ψευδο πνευματικό του διδάσκαλο τή θέλησή του, ὑποβιβάζεται στό ἐπίπεδο τοῦ ἀτόμου, στερουμένου τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς καί τῆς εὐθύνης, τόσο τῆς δικῆς του, ὅσο καί τοῦ πλησίον του. Ὁ ὀπαδός ἐξυπηρετεῖ μόνον καί μοναδικά τόν γκουροῦ του καί αὐτό δέν τό κάνει ἀπό ἀγάπη, διότι δέν ἔχει τήν ἐσωτερική ἐλευθερία γιά νά ἀγαπᾶ ἀνιδιοτελῶς, ἀλλά ἐξαναγκάζεται μέσα ἀπό τήν πλύση ἐγκεφάλου πού ὑφίσταται, ὥστε νά μήν εὐθύνεται ἀκόμα καί γι᾽ αὐτές τίς πράξεις του, ἀφοῦ γίνεται ἄβουλο ὄν στά χέρια τοῦ γκουροῦ.
Ὡς ἐκ τούτου, ἑρμηνεύοντας τόν γκουρουϊσμό μέ τή βοήθεια αὐτῶν τῶν μεθοδολογικῶν κατηγοριῶν, εἶναι σαφές ὅτι αὐτός δέν θά μπορεῖ νά ἐντοπισθεῖ στά πλαίσια μόνο τῆς μιᾶς ἤδη ὑπάρχουσας θρησκευτικῆς ἤ ἰδεολογικῆς διδασκαλίας. Μέσω τῶν πολυποίκιλων προσωπείων, πού χρησιμοποιεῖ μέσα στίς σύγχρονες κοινωνίες μας, ἀποκτᾶ τήν ἱκανότητα νά προσκολλᾶται σέ κάθε εἶδος αὐθεντικῆς παραδόσεως, ὡς κάποια ἀναπόφευκτη παρέκκλισή του καί μόνιμη δυνητική ἀπειλή. Ὁ Γκουροῦ εἶναι ἕνας χαρισματικός ἡγέτης, αἱρεσιάρχης καί αὐτοαποκαλούμενος "ἀβατάρ" ἕνας "θεός" ἐπί τῆς γῆς, πού μεταλλάσσεται ἀνάλογα μέ τά θύματα πού ἀναζητᾶ νά προσεκλύσει.
Μέ τόν ἴδιο τρόπο, μποροῦμε στό πλαίσιο αὐτό νά ποῦμε ὅτι τό φαινόμενο αὐτό τοῦ γκουρουϊσμοῦ συναντᾶται, ὑπό κάποια μορφή καί στήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Πρόκειται γιά ἕνα εἶδος «ὀρθοδόξου γκουρουϊσμοῦ", τ.τ. ἐμφάνιση ψευδο πνευματικῶν αὐθεντιῶν μεταξύ τῶν κληρικῶν καί ἀκόμη μεταξύ τῶν λαϊκῶν τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Παρομοίως μέ τούς ὑπολοίπους γκουροῦ, αὐτά τά πρόσωπα, πού δέν θεμελιώνουν τή διδασκαλία τους στήν παράδοση, ταπείνωση, πίστη καί ἀγάπη, κάνουν κατάχρηση τῶν ἱερῶν δώρων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως καί τήν ἐμπιστοσύνη αὐτῶν τῶν θεοπόθητων ψυχῶν, πού ζητοῦν βοήθεια ἀπ΄ αὐτούς. Τέτοιοι ψευδο γέροντες καί πνευματικοί, οἱ ὁποίοι τελευταίως ἔχουν ἐμφανιστεῖ στίς κοινότητες τῶν τοπικῶν μας Ἐκκλησιῶν, ὁμοίως μέ ὅλους τούς τυπικούς γκουροῦ, ἐκτελοῦν ὅλα τά εἶδη τῆς πνευματικῆς, ἀκόμη καί σωματικῆς βίας, ἐναντίον ἐκείνων πού τούς ἔχουν παραδώσει τόν ἑαυτό τους μέ ἐμπιστοσύνη.
Πάνω ἀπ΄ ὅλα αὐτά, μέ μία λέξη, αὐτοί χρησιμοποιοῦν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς πρόσχημα γιά τήν ὁλοκληρωτική χειραγώγηση, καταστροφική καί σίγουρα μή χαρισματική δραστηριότητά τους, μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες.
Ἐν ἀντιθέσει μέ τόν γκουροῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀφέντης τῆς ζωῆς τῶν ὀπαδῶν του, ἡ Παράδοση τῆς Μίας καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ γνωρίζει, ἀναγνωρίζει καί εὐλογεῖ τόν γέροντα – πνευματικό πρωτίστως ὡς πατέρα, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ, καί συμπονεῖ τόν ὑποτακτικό του. Ταυτοχρόνως, αὐτός εἶναι καί πατέρας καί ἀδελφός, ἀκόμη καί (λόγῳ τοῦ μεγέθους τῆς ταπείνωσής του), εἶναι καί μαθητής τοῦ μαθητῆ του. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος συγκρίνει τή φυσική βιολογική γέννηση μέ τήν πνευματική καί τονίζει τά ἑξῆς: Ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τόν κατά σάρκα πατέρα του, στόν ὁποῖο ὀφείλει τό δώρο τῆς ζωῆς, καί χάρην τοῦ ὁποίου γίνεται μέρος τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, μέ τόν ἴδιο τρόπο ὁ κάθε χριστιανός ἔχει καί τόν πνευματικό του πατέρα, στόν ὁποῖο ὀφείλει τό δῶρο τῆς γεννήσεως ἄνωθεν, κατά τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννην (Ἰων. 3,3), καί χάρη στόν ὁποῖον γίνεται μέλος τῆς θεανθρώπινης κοινωνίας, τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ πνευματικός πατέρας, μέ πολύ κόπο, δάκρυα καί ἱδρώτα καθοδηγεῖ μέσα στόν κόσμο ἕνα συγκεκριμμένο πρόσωπο, πού γεννήθηκε κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν του Θεοῦ (Γεν. 1:26), καί μέ τήν ἴδια προσπάθεια καί κόπο, ἴσως καί μεγαλύτερο, συνεχίζει νά τόν ἀναγεννᾶ στή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπαναλαμβάνουμε, ότι ὁ στόχος αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ ταξιδιοῦ εἶναι ἡ κοινωνία δύο προσώπων – τοῦ μαθητῆ, ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ καί τοῦ διδασκάλου, ὁ ὁποῖος καθοδηγεῖ μέ τόν Θεάνθρωπο Χριστό, ὁ Ὁποῖος δέχεται σέ αὐτή τήν ἑνότητα ὅλους ἐκείνους πού Τόν ἀναζητοῦν μέ ἀνοικτή καί καθαρή καρδιά.
Θά ἐπαναλάβουμε ὅτι ὁ στόχος τῆς πνευματικῆς πατρότητας καί τῆς καθοδηγήσεως δέν εἶναι νά δημιουργεῖ μία μόνιμη ἐξάρτηση τῶν πνευματικῶν παιδιῶν ἀπό τούς πνευματικούς γέροντες, ἀλλά ὁ στόχος τους εἶναι νά ἐπιτύχουν σταδιακά τήν πνευματική ἀνεξαρτησία, ὥστε νά ἐπιτύχουν τήν πλήρη πνευματική ἐλευθερία μέσω της συνάντησής τους μέ τόν Χριστό. Ὁ ὀρθόδοξος πνευματικός στή σχέση του μέ τούς μαθητές του, θά βρεῖ σίγουρα ἕναν ἀξιόπιστο τρόπο τῆς γνώσεως καί τοῦ μέτρου τῆς ταπεινώσεώς του. Ὁ στόχος του θά εἶναι ἡ βοήθεια τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν στήν πνευματική ὠριμότητα καί σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου νά φθάσουν, «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἠλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4,13) Ὁ πνευματικός πατέρας δέν ἐπιβάλλει τίς προσωπικές του ἰδέες καί ἀρετές, ἀλλά βοηθᾶ τό μαθητή νά βρεῖ τή δική του ἀποκλειστική κλήση καί τό δρόμο πρός τήν κοινωνία μέ τήν Ζωοποιό Ἁγία Τριάδα.
Ὁ γέροντας κατανοεῖ τόν δικό του ρόλο ὡς διαμεσολαβητή καί καθοδηγητή τῶν ὑποτακτικῶν του ἐν σχέση μέ τόν πανάγαθο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτός καθοδηγεῖ τίς ψυχές στό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ὄχι στό δικό του. Καθῆκον ἑνός ἀληθινοῦ καί γνησίου πνευματικοῦ πατέρα εἶναι νά κατευθύνει τήν καρδιά καί ὅλη τή ζωή τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν πρός τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου – καί οὐδέποτε πρός τό δικό του! Γιά νά παραμείνει ὁ πνευματικός πρόσωπο ὁλοκληρωμένο, διατηρώντας καί ὀρθόδοξο αὐτό τόν ἐξέχοντα ρόλο στή διαμεσολάβηση ἀνάμεσα στόν ὑποτακτικό του καί τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστόν, δέν μπορεῖ νά ἐπιβάλλει, ἀλλά πρέπει νά παρέχει οὐσιαστική ὑποστήριξη στήν ὑλοποίηση αὐτῆς τῆς σχέσεως! Διότι, ἡ σχέση αὐτή καθ᾽ ἑαυτή παρέχει τή δυνατότητα, ὥστε δύο ἐλεύθερες καί ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, ὁ διδάσκαλος καί ὁ μαθητής, νά γίνουν μέτοχοι τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης μέ τόν Κύριό τους.
Σεβόμενος τή μοναδικότητα τοῦ κάθε προσώπου, ὁ πνευματικός Πατέρας πρέπει ἀπαραίτητα νά σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ὑποτακτικοῦ του. Ταυτόχρονα, αὐτή ἡ ἐλευθερία δέν εἶναι τυφλή ὑπακοή, ἀλλά εἶναι εἰλικρινής καί πλήρης συνεργασία μέ σκοπό τήν πνευματική οἰκοδομή ἐν Χριστῷ καί τῶν δύο. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἐμπιστοσύνη πού ἔχει ὁ ὑποτακτικός πρός τόν πνευματικό του πατέρα, ἡ ἐμπιστοσύνη πού προέρχεται ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, δέν ἀπαλλάσσεται ἀπό τήν εὐθύνη γιά τίς προσωπικές ἐνέργειές του. Ἐν ἀντιθέσει μέ ὅλα αὐτά, ὅταν ἕνας ὑποτακτικός – πνευματικό τέκνο δώσει τήν ἐμπιστοσύνη του σέ ἕναν ψευδοπνευματικό ὁ ὁποῖος δέν ὁδηγεῖ στόν Χριστό, ἀλλά στήν προσωπική ὑποταγή τότε ὁ μαθητής καλεῖται νά καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, ὥστε νά σταματήσει αὐτή τή διαδικασία! Διότι, ἐάν δέν ἀναγνωρίσει αὐτή τήν κατάσταση τῆς ἀκυρώσεως τῆς δικῆς του προσωπικότητας, θά ἔχει καταστροφικές πνευματικές συνέπειες. Τόσο ὁ ὑποτακτικός καί πνευματικός υἱός, ὅσο καί ὁ πνευματικός του διδάσκαλος καί πατήρ, ἐνισχύεται ἐν τῇ ἐλευθερίᾳ τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ ἐπιτυγχάνεται, σύν τοῖς ἄλλοις, ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ – τῇ μόνῃ «ἐλεύθερη περιοχή», ὅπου ζοῦμε γιά τόν Χριστό, ἐν τῷ Χριστῷ καί μέ τόν Χριστό, καί ὄχι μέσον τῶν προσωπικῶν ἐπιδιώξεων καί τῆς ἰδιοτέλειας.
4. «Νομικὰ προβλήματα ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῶν λατρειῶν».
1. Ὅπως ἔχει δεχθεῖ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἀπαγορεύεται (καὶ δὲν προστατεύεται) ὁ «ἀθέμιτος προσηλυτισμὸς» (improperproselytism proselytismeintempestif), τὸν ὁποῖον ἀσκοῦν ὡς γνωστὸν οἱ διάφορες αἱρέσεις καὶ παραθρησκεῖες. Ὡς τοιοῦτον προσηλυτισμὸ θεωρεῖ τὴν ἄσκησή του διὰ χρησιμοποιήσεως μεθόδων ἀπατηλῶν, ἐκβιαστικῶν, παραπλανητικῶν, ἐξαναγκαστικῶν, καταπιεστικῶν, διὰ δελεαστικῶν προτάσεων, δι᾽ ἐκμεταλλεύσεως τῆς ἀγνοίας, τῆς ἀνάγκης, τῆς ἐνδείας τῆς ἀπειρείας, τῆς ἀνηλικότητος ἢ τῆς ἀπειρείας τοῦ προσηλυτιζομένου κ.λ.π. πρὸς τὸν σκοπὸν ὅπως πεισθεῖ ὁ τελευταῖος καὶ μεταβάλει τὶς θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ προσηλυτισμοῦ ἀπὸ ἀπόψεως Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων δὲν ἔχει ξεκαθαρίσει. Ἀναφέρουμε ἐδῶ ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα πολὺ πρόσφατο. Εἰς τὴν Ἰταλία ἦταν ἀνηρτημένος ὁ Ἐσταυρωμένος εἰς τὶς σχολικὲς αἴθουσες. Κάποιοι ἀντίθετοι ἐζήτησαν ἀπὸ τὰ ἰταλικὰ δικαστήρια τὴν ἀπομάκρυνσή Του ἀπὸ τὶς σχολικὲς αἴθουσες, διότι ἰσχυρίσθηκαν, ὅτι διὰ τῆς ἀναρτήσεώς Του διεξήγετο προσηλυτισμὸς εἰς βάρος τους. Τὸ αἴτημά τους ἀπερρίφθη ἀπὸ τὰ ἰταλικὰ δικαστήρια, ὁπότε καὶ προσέφυγαν εἰς τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τὸ τμῆμα τοῦ δικαστηρίου αὐτοῦ, τὸ ὁποῖο ἐδίκασε τὴν προσφυγὴ ἀπεφάνθη δι᾽ ἀποφάσεώς του, τοῦ ἔτους 2009, ὅτι πράγματι διὰ τῆς ἀναρτήσεως τοῦ ἐσταυρωμένου εἰς τὶς σχολικὲς αἴθουσες τῆς Ἰταλίας ἠσκεῖτο προσηλυτισμὸς καὶ ἔπρεπε νὰ ἀποσυρθεῖ ἀπὸ τὶς σχολικὲς αἴθουσες. Ἡ Ἰταλία δὲν ἐδέχθη τὴν ἀπόφαση αὐτὴ καὶ ἄσκησε ἔφεση ἐνώπιον τῆς Ὁλομελείας τοῦ Δικαστηρίου αὐτοῦ. Ἡ Ὁλομέλεια τοῦ Δικαστηρίου δι᾽ ἀποφάσεώς της, ἐκδοθείσης τὸ 2011, ἐδέχθη τὰ ἀντίθετα. Ἤτοι ὅτι διὰ τῆς ἀναρτήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου εἰς τὶς σχολικὲς αἴθουσες δὲν ἠσκεῖτο ἀθέμιτος προσηλυτισμὸς καὶ μόνον τὸ Ἰταλικὸ κράτος ἦταν ἁρμόδιο νὰ ἀποφασίσει ἐπὶ τοῦ προκειμένου.
Οἱ περὶ προσηλυτισμοῦ ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου ἀφοροῦν εἰδικῶς τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὑπάρχουν δύο τέτοιες ἀποφάσεις, οἱ ἑξῆς: α) Ἡ ἀπὸ 25.51993 (ὑπόθεση Κοκκινάκης κατὰ Ἑλλάδος), ἡ ὁποία δέχεται, ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ καταδικασθεῖ Ἕλληνας ποὺ ἤσκησε προσηλυτισμό, διότι δὲν ἄσκησε πίεση ἢ δὲν χρησιμοποίησε ἄλλα ἀθέμιτα μέσα, β) Ἡ ἀπὸ 24.2.1998 (ὑπόθεση Λαρίσης καὶ ἄλλοι κατὰ Ἑλλάδος), ἡ ὁποία ἐπικυρώνει τρεῖς καταδίκες ἐπὶ προσηλυτισμῷ ἐπιβληθεῖσες ὑπὸ ἑλληνικῶν δικαστηρίων, διότι πράγματι εἰς βάρος τῶν προσηλυτιζομένων ἀσκήθηκε πίεση.
Ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι ὁ προσηλυτισμὸς ἀπαγορεύεται σὲ πολλὰ εὐρωπαϊκὰ κράτη καὶ ἐπίσης καὶ εἰς τὶς Η.Π.Α., ὅπου καὶ ὑπάρχουν καὶ δικαστικὲς ἀποφάσεις τῶν ἀμερικανικῶν δικαστηρίων, οἱ ὁποῖες καταδικάζουν ἐπὶ προσηλυτισμῷ.
2. Ὡς γνωστὸν οἱ διάφορες αἱρέσεις καὶ παραθρησκεῖες ἀσκοῦν ἐνίοτε δραστηριότητα παράνομο, καταστροφικὴ καὶ ἀνθρωποκτονική. Κατ᾽ ἐπανάληψη πληροφορηθήκαμε ἀπὸ τὸν τύπο καταδίκες πολὺ γνωστῆς αἱρέσεως διὰ διάφορες ἀπάτες, ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι αἱρέσεις ὁδήγησαν τὰ μέλη τους σὲ ὁμαδικὲς αὐτοκτονίες ὄχι μόνο σὲ ἀπομεμακρυσμένες χῶρες ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Εὐρώπη. Εἶναι γνωστὸ ἐπίσης, ὅτι οἱ ὀπαδοὶ ὁρισμένης αἱρέσεως ἀρνοῦνται τὴν μετάγγιση αἵματος ὄχι μόνον διὰ τὸν ἑαυτὸν τους ἀλλὰ καὶ διὰ τὰ τέκνα τους, πράγμα ποὺ δημιουργεῖ ἐνίοτε κίνδυνο θανάτου μὲ συνέπεια σὲ πολλὰ εὐρωπαϊκὰ κράτη νὰ θεσπισθεῖ διάταξη νόμου, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει εἰς τοὺς ἰατροὺς εἰδικῶς διὰ τὰ τέκνα τῶν ὀπαδῶν τῆς ἐν λόγω αἱρέσεως, ὅταν ὑπάρχει κίνδυνος ὑγείας ἢ θανάτου νὰ ζητοῦν ἀπὸ τὸν εἰσαγγελέα τὴν ἄδεια, νὰ προβοῦν σὲ μετάγγιση αἵματος παρὰ τὴν ἀντίδραση τῶν γονέων τῶν τέκνων ποὺ κινδυνεύουν. Φυσικὰ ἐὰν δὲν εἶχε θεσπισθεῖ ἡ διάταξη αὐτή, οἱ γονεῖς τῶν τέκνων ποὺ εὑρίσκονται ἐν κινδύνω, θὰ ἔπρεπε νὰ διωχθοῦν δι᾽ ἀνθρωποκτονία ἐκ προθέσεως ἢ διὰ σωματικὴ βλάβη ἐκ προθέσεως, ἐὰν τὸ τέκνο πέθαινε ἢ ὑφίστατο βλάβη ἡ ὑγεία τοῦ ὀφειλομένη εἰς τὴν μὴ μετάγγιση αἵματος.
3. Οἱ εὐρωπαϊκὲς χῶρες ἔχουν ἤδη ἐπισημάνει, τὸ ὅτι ὁρισμένες αἱρέσεις εἶναι καταστροφικὲς καὶ ἐπικίνδυνες καὶ ἔχουν συστήσει κρατικὲς ὑπηρεσίες παρακολουθήσεως τῆς δράσεως τῶν αἱρέσεων καὶ ἐκδόσεως ἀνακοινώσεων πρὸς τὸ κοινό, οἱ ὁποῖες τὸ προειδοποιοῦν περὶ τούτου. Οἱ αἱρέσεις προσέφυγαν εἰς τὰ δικαστήρια καὶ ἐζήτησαν, νὰ ἀπαγορευθεῖ εἰς τὶς κρατικὲς ὑπηρεσίες, νὰ ἐκδίδουν ἀνακοινώσεις, ποὺ τὶς θίγουν, ὅμως τὰ δικαστήρια ἀπέρριψαν τὶς προσφυγές τους καὶ ἐδέχθησαν, ὅτι οἱ ἐν λόγω κρατικὲς ὑπηρεσίες δικαιοῦνται, νὰ ἐκδίδουν τέτοιες προειδοποιητικὲς ἀνακοινώσεις πρὸς τὸ κοινό, διότι πράγματι ὑπάρχουν αἱρέσεις ἐπικίνδυνες καὶ πρέπει τὸ κοινὸ νὰ ἐνημερώνεται. Μάλιστα δὲ ὁρισμένα κοινοβούλια εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ὅπως τῆς Γερμανίας, τῆς Γαλλίας, τῆς Ἐλβετίας κ.λ.π. κατήρτισαν πολυσέλιδες ἐκθέσεις περὶ τῆς ἐπικινδυνότητος τῶν αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες εἶναι σήμερα γνωστές.
4. Ὑπάρχουν αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες «νοθεύουν» τὴν πραγματικότητα διὰ τῆς χρησιμοποιήσεως παραπλανητικῶν τίτλων. Ἔτσι οἱ ”Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ“ ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια χρησιμοποιοῦν διὰ τὸν ἑαυτὸν τους τὸν τίτλο «Χριστιανοὶ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ». Ὅπως ὅμως γνωρίζουμε, «Χριστιανὸς» δὲν μπορεῖ, νὰ θεωρηθεῖ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος δὲν παραδέχεται τὸν Χριστὸ ὡς “Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ὁμοούσιον τῷ Πατρὶ γεννηθέντα καὶ οὐ ποιηθέντα φῶς ἐκ φωτὸς Θεόν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ” καὶ ἐπίσης ἐκεῖνος ποὺ δὲν πιστεύει εἰς τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος δηλ. ὁ ὁποῖος δὲν πιστεύει «καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τό σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῶ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν». Ὡς γνωστὸν οἱ ὀπαδοὶ τῆς αἱρέσεως αὐτῆς δὲν παραδέχονται οὔτε τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ οὔτε τὴν ὕπαρξη Ἁγίου Πνεύματος ὡς τρίτου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ αὐτοχαρακτηρισμὸς ἑπομένως τῶν “Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ”ὡς «Χριστιανῶν» ἀποτελεῖ ἐνέργεια παράνομη καὶ ἀντισυνταγματική, ἤτοι χρησιμοποιοῦν παρανόμως καὶ ἀθεμίτως τίτλον ἄλλης θρησκείας. Ἤδη εἰς τὴν Ἑλλάδα ἔχει ἐκδοθεῖ ἀπόφαση δικαστική, ἡ ὁποία διατάσσει τὴν διάλυση τοπικῆς ἑνώσεως τῶν ”Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ“ διὰ τὸν λόγον αὐτόν, ἤτοι διότι χρησιμοποιοῦσαν τίτλον παράνομον. Ἡ διατυπωθεῖσα ἀπὸ κάποιους ἄποψη ὅτι ἡ αἵρεση αὐτὴ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιεῖ τὸν τίτλο «Χριστιανοὶ» λόγω του ὅτι κάνει χρήση τοῦ δικαιώματος τοῦ «αὐτοπροσδιορισμοῦ τῶν ἐκκλησιῶν» εἶναι ἀβάσιμη, διότι ὅπως γνωρίζουν ὅλοι συνταγματολόγοι νομικοί, «δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ» σημαίνει ἐλευθερία ἐσωτερικῆς αὐτοὀργανώσεως ὄχι ὅμως καὶ ὑποκλοπὴ τίτλου ἄλλης ἐκκλησίας, διότι τότε δὲν ἔχουμε «ἐσωτερικὴ αὐτοὀργάνωση» ἀλλὰ «ἐξωτερική».
Ὡς ἐκ τούτου.
Ἐπειδὴ ἀπεδείχθη ἰατρικῶς, ψυχιατρικῶς, ψυχολογικῶς καὶ δικαστικῶς, ὅτι ἡ δράση τῶν αἱρέσεων καὶ παραθρησκειῶν ἀποβαίνει συχνὰ βαρέως βλαπτικὴ καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνη διὰ τὴν ὑγεία, (σωματικὴ καὶ ψυχική), τὴν ζωὴ καὶ τὴν περιουσία τῶν πολιτῶν.
Ἐπειδὴ ἐπὶ τοιούτων λίαν σοβαρῶν καὶ ἄκρως ἐπικινδύνων καταστάσεων ἀνακύπτει ἄμεση ὑποχρέωση τοῦ κράτους νὰ προστατεύει καὶ μάλιστα λίαν ἀποτελεσματικῶς τὰ ἐν λόγω δημόσια ἀγαθὰ διὰ λήψεως μέτρων καταλυτικῶν ὄχι μόνον κατασταλτικῶν, ἀλλὰ καὶ προληπτικῶν παραβιαζόμενων ἄλλως βασικῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων ρητῶς καὶ εὐθέως προστατευόμενων καὶ ὑπὸ διατάξεων συνταγματικῶν, ἀλλὰ καὶ διεθνῶν συμβάσεων προστατευτικῶν τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων.
Ἐπειδὴ τὰ ὡς ἄνω ἀποτελοῦν διαπιστώσεις ἁρμοδίων διεθνῶν ὀργανισμῶν ἐχόντων ὡς ἔργο τὴν ἀποτελεσματικὴ προστασία τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων.
Ἐπειδὴ οἱ ὡς ἄνω ὀργανισμοὶ δὲν προέβησαν ἁπλῶς στὶς ἀναφερόμενες διαπιστώσεις, ἀλλὰ προχώρησαν στὴν διατύπωση αὐστηρῶν συστάσεων πρὸς τὰ κράτημέλη τους καλώντάς τα, νὰ λάβουν τὰ κατάλληλα προστατευτικὰ μέτρα πρὸς ἀντιμετώπισή τῶν ὡς ἄνω ἐπικίνδυνων καταστάσεων καὶ ἐπιπτώσεων (π.χ. Συστάσεις τῆς Κοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης ὑπ᾽ ἀριθμὸ 1178/1992 καὶ 1412/1999, ὁμοίως ψηφίσματα τοῦ Εὐρωπαικοῦ Κοινοβουλίου τῆς 29.3.1996 – Ἐπίσημη ἐφημερίδα Εὐρωπαϊκῶν Κοινοτήτων φύλλο C78/31 τῆς 18.3.1996. Ὁμοίως ψήφισμα τῆς 17.2.1998, ὁμοίως ἔκθεση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου τῆς 22.5.1984).
Ἐπειδὴ τὰ Κοινοβούλια πολλῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν (ὅπως τῆς Γερμανίας, Γαλλίας, Βελγίου, Ἐλβετίας κλπ.) συνέταξαν πολυσέλιδες ἐκθέσεις διαπιστωτικές τῆς ἐπικινδύνου δράσεως τῶν αἱρέσεων.
Ἐπειδὴ μεγάλα εὐρωπαϊκὰ κράτη (π.χ. Γαλλία, Γερμανία, Ἀγγλία, Αὐστρία κλπ.) ἤδη εἰς ἐκτέλεση τῶν προαναφερομένων Συστάσεων προέβησαν εἰς τὴν ἵδρυση εἰδικῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν (κεντρικῶν καὶ περιφερειακῶν) ἁρμοδίων διὰ τὴν παρακολούθηση τῆς παράνομου καὶ καταστρεπτικῆς δράσεως τῶν αἱρέσεων καὶ τὴν λήψη μέτρων προστατευτικῶν ὑπὲρ τῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν μεταξύ τῶν ὁποίων περιλαμβάνονται καὶ προειδοποιητικὲς ἀνακοινώσεις πρὸς τὸ κοινό, οἱ ὁποῖες ἐφιστοῦν τὴν προσοχὴ τοῦ ἐπὶ τῆς ἐν λόγω ἐπικινδύνου καὶ καταστροφικῆς δράσεως τῶν αἱρέσεων.
Ἐπειδὴ τὰ κράτη αὐτὰ προέβησαν ἐπίσης καὶ εἰς τὴν θέσπιση νόμων τιμωρητικῶν καὶ διαπιστωτικῶν τῆς ἐπικινδύνου δράσεως τῶν αἱρέσεων, οἱ ἐν λόγω δὲ νόμοι προβαίνουν καὶ εἰς μὴ ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς θρησκειῶν.
Ἐπειδὴ καὶ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καθὼς καὶ τὰ δικαστήρια τῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ἔχουν κατ᾽ ἐπανάληψη καταδικάσει παράνομες δραστηριότητες τῶν αἱρέσεων.
Ἐπειδὴ ὅσα εὐρωπαϊκὰ κράτη δὲν ἔχουν συμμορφωθεῖ πρὸς τὶς προαναφερόμενες ὑποχρεώσεις τους, τεκμαίρεται, ὅτι παραβιάζουν βασικὲς ἀρχὲς ἀφορώσες στήν προστασία τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν τους.
Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΑΣ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ
1. Ὅτι ὑφίσταται ἄμεση ἀνάγκη κατ᾽ ἀπόλυτον προτεραιότητα, ὅπως τὰ μὴ συμμορφωθέντα πρὸς τὶς ἄνω διεθνεῖς ὑποχρεώσεις τους κράτη, προβοῦν εἰς τὴν λήψη τῶν ἀναγκαίων νομοθετικῶν καταλυτικῶν καὶ διοικητικῶν μέτρων πρὸς προστασία τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, τὰ ὁποῖα παραβιάζονται ἐμφανῶς κατὰ τὰ προαναφερόμενα.
ΚΑΙ ΚΑΛΕΙ ΤΑ ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΡΑΤΗ
Ὅπως προβοῦν εἰς τὴν ἄμεσο συμμόρφωσή τους πρὸς τὶς ἐπισημαινόμενες ὑποχρεώσεις τους λαμβάνοντας ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι κάθε καθυστέρηση ἐπὶ τοῦ προκειμένου εἶναι πλέον ἢ βέβαιο ὅτι θὰ ἔχει καταστρεπτικὲς συνέπειες διὰ τοὺς πολίτες, ἰδίως ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ διακρίνουν καὶ ἀποφύγουν τὶς εἰς βάρος τοὺς ἐπισημανθεῖσες συνέπειες.
Ἐγκρίθηκε ὁμόφωνα ἀπὸ τοὺς 130 συμμετέχοντες τοῦ Συνεδρίου, ποὺ ἐκπροσωποῦν τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες 15 χωρῶν.
27η Σεπτεμβρίου 2012, Νόβι Σάντ, Σερβία.
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου